A miejsca nie było w gospodzie

Z bez domu do domu

kiedyś mojego

na ławce dla bezdomnych obok

gapię się na pośpiech

jest czas wypędzonych

i czas wypędzania

stygma dwudziestego czwartego grudnia roku X

czas wypędzonych i wypędzania

samotności w tłumach i zawieszenia pomiędzy

dramatem oczekiwań a gorzkim cynizmem wygasłych uczuć

terror bliskości i konfrontacji

i pośpiesznie kupowanych produktów

które pachną i świecą

i mają zastąpić brak ducha i czułości

fuj, śmierdzi padliną

mamy przemówić do siebie w końcu ludzkim głosem

i wychodzi tym bardziej zwierzęcy

jak pies uwiązany na łańcuchy który warczy i gryzie do krwi

gdzie się podział śnieg ?

Stopniał nim się obudziliśmy ?

Może powinniśmy spać za dnia a czuwać nocą

by nie przegapić magii

mamy zawsze tylko jedną szansę by być tutaj i teraz

tymczasem

wracamy nietrzeźwi po śledziach i wódce by tylko skrócić obecność w domu

dom

tworzymy my

ale zawsze wskazujemy palcem na nią , na niego

odbieramy telefony z uśmiechem i umawiamy się grzecznie na pasterki

po to by za chwilę zaserwować sobie skisłe pretensje

i obdarować się Wypominkami

bezdomni

siedzimy na tych samych ławkach

gdzie na co dzień sypiają menele

wychodzimy z telefonami przed blok by zadzwonić do kochanki

albo zwyczajnie zajarać i mieć 5 minut dla siebie

naprzeciwko mój ulubiony skansen

brudny barak z konsekwentnie łopoczącym banerem

PERFUMERIA

Na szczęście

są jeszcze wspomnienia z dzieciństwa

dziecko w nas musi żyć

podnosi nam poprzeczkę, rozlicza

ale trzyma przy życiu

w bólu się rodząc i w opłakanych warunkach

nie może jednak zaprzeczyć

że pokonało śmierć